Το πρώτο...

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατέφευγα στο γράψιμο όταν ένιωθα την ανάγκη να εκφράσω ή να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Αντιθέτως, όποτε χρειάστηκε να εκφράστω γραπτώς ήταν επειδή οι περιστάσεις με ‘ανάγκασαν’ και το περιεχόμενο των γραφόμενων μου έβγαινε δύσκολα. Μόνο στην εφηβεία θυμάμαι ότι εν μέσω έντονης ψυχολογικής φόρτισης είχα νιώσει την ανάγκη να γράψω ένα γράμμα, στο οποίο οι εφηβικές ορμόνες είχαν προσφέρει ένα δακρύβρεχτο, συναισθηματικό και εξαιρετικό (για την ηλικία :P) αποτέλεσμα!

Συνήθως σε όλες των περιπτώσεων της οποιασδήποτε ανάγκης να εκφραστώ, η μουσική ήταν αυτή που με συντρόφευε και εξέφραζε μέσα από στίχους και δημιουργίες άλλων τα συναισθήματά μου. Πώς να το κάνουμε, κάποια τραγούδια είναι λες και γράφτηκαν για να περιγράψουν ακριβώς αυτό που νιώθεις ή ακόμα και για να σε εμπνεύσουν να φτάσεις κάπου που ιδανικά θα ήθελες να βρίσκεσαι ήδη.

Παρόλ' αυτά, σήμερα και ως αποτέλεσμα μιας καθαρά στιγμιαίας σκέψης και απόφασης, η εσωτερική μου ανάγκη να εκφραστώ μ' έφερε εδώ.

Deep blue sea…γιατί πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα και γιατί αυτές οι 3 λέξεις με εκφράζουν ως άνθρωπο, προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία. Όχι κατανάγκην με τη στενάχωρη πλευρά που μπορεί να προσδώσει κάποιος βιαστικά. Γιατί η θάλασσα δεν είναι μόνο τρικυμία αλλά και μαγεία, δεν είναι μόνο σκούρο μπλέ αλλά και πρασινογάλανο, δεν είναι μόνο βυθός αλλά και άγρια ομορφιά….εξερεύνηση…. ταξίδι…. 

Ένα ταξίδι του οποίου δεν γνωρίζω τον προορισμό ή τη διάρκεια. Μόνη ευχή μου, οι απολαύσεις της διαδρομής να είναι τόσες ώστε να μου θυμίζουν συνεχώς την αξία και σημασία αυτού του ταξιδιού.